EN
Louise Delanghe (Veurne, BE, 1994), a graduate of KASK, Ghent, where she earned her Master in Fine Arts with a focus on graphic design, stands as a distinctive and compelling figure within the contemporary art world.
Her artistic journey, distinguished by accolades such as the Ronse Drawing Prize in 2019, as well as solo exhibitions at notable spaces like 10n in Brussels, LLS Paleis, and Pizza Gallery in Antwerp, reveals a relentless pursuit of self-reinvention. Delanghe navigates the labyrinthine complexities of art history, weaving through its hidden passages and obscure corners with a keen sense of discovery. Her work deftly blends the timeless techniques of classical oil painting with the more progressive gestures of contemporary mediums, including the unconventional use of household paint.
At the core of Delanghe's practice lies an unwavering commitment to the playful and exploratory nature of art. Her canvases traverse a vast expanse of themes, from the infinite realms of humanism to the vivid landscapes of contemporary pop culture, seamlessly intertwining the sublime with the banal. In her work, tradition and innovation engage in a constant dialogue, creating a dynamic space where the echoes of the past resonate alongside the vibrant pulse of the present. Each stroke and decision is palpable in her paintings—the sway of the elbow, the pull of the brush—inviting the viewer to witness the artist’s hand at work. Delanghe's compositions are in constant flux, hovering in a visual limbo where fragmented figures and layers of paint come together to form an enigmatic narrative that seems to abstract its own story.
NL
Louise Delanghe (b. 1994, Brussel), afgestudeerd aan KASK in Gent, waar zij haar Master in Schone Kunsten behaalde met een specialisatie in grafisch ontwerp, is een markante en veelzijdige aanwezigheid binnen de hedendaagse kunstscene.
Haar artistieke traject, gekarakteriseerd door erkenning zoals de Ronse Drawing Prize in 2019, en solotentoonstellingen in prestigieuze ruimtes zoals 10n in Brussel, LLS Paleis en Pizza Gallery in Antwerpen, getuigt van een onvermoeibare zoektocht naar zelf heruitvinding. Delanghe beweegt zich door de complexe doolhoven van de kunstgeschiedenis, waarbij ze de verborgen gangen en obscure hoeken met een scherp gevoel voor ontdekking verkent. Haar werk mengt op verfijnde wijze de klassieke technieken van de olieverfschilderkunst met meer progressieve benaderingen, waaronder het gebruik van alledaagse huishoudelijke lakverven.
In het hart van Delanghe's praktijk ligt een onverzettelijke toewijding aan de speelse en onderzoekende aard van de kunst. Haar doeken doorkruisen een uitgestrekt palet van thema's, van de oneindige diepten van het humanisme tot de levendige landschappen van de hedendaagse popcultuur, waarbij het sublieme en het banale op ongedwongen wijze met elkaar verweven worden. In haar werk ontstaan er een constante dialoog tussen traditie en vernieuwing, wat een dynamische ruimte creëert waarin de echo's van het verleden resoneren naast de bruisende puls van het heden. Elke penseelstreek en beslissing is zo waarneembaar in haar schilderijen—de zwaai van de elleboog, de beweging van de kwast—en stelt de kijker in staat het intuïtieve proces van de kunstenaar zelf te ervaren. Delanghe's composities bevinden zich in een voortdurende staat van flux, balancerend in een visueel limbo waar gefragmenteerde figuren en lagen verf samenkomen tot een enigmatisch narratief dat lijkt te abstraheren van zijn eigen verhaal.
☞ insta louise
ART ROTTERDAM // 01-04/02
In deze reeks zoomt COLLECT in op de plek van jonge kunstenaars in de hedendaagse (kunst)wereld. Waarom maakt hij of zij precies zo’n werk, waar komt de inspiratie vandaan en hoe ziet hij of zij de eigen positie in de kunstwereld. Deze maand: Louise Delanghe (°1994, Koksijde).
Met haar kleurrijke reeksen van vooral vrouwenfiguren en dieren veroverde Louise Delanghe recent haar plek in de Belgische kunstwereld. Per serie laat ze zich inspireren door een kunstenaar uit het verleden, wiens werk ze deconstrueert en naar haar hand zet. “Voor mijn eerste reeks vrouwenfiguren waren dat de boeren van Kazimir Malevitsj, nu herontdekte ik het oeuvre van William Bouguereau. Die negentiende-eeuwse Franse schilder maakte zo’n tachtig portretten van staande, vrouwelijke figuren. Ik bewonder de technische perfectie waarmee hij details zoals handen en voeten schildert en de academische, realistische stijl. De portretten stralen tederheid en romantiek uit, en flirten met de grenzen van de slagroomtaartachtige kitsch. De geïdealiseerde boerenmeisjes lijken wel personages uit een romcom avant la lettre”, vertelt Delanghe.
“Hoewel Bouguereau altijd uitgenodigd was op de salons en in zijn tijd ongetwijfeld een ster was, raakte zijn werk na zijn dood in de vergetelheid. De concurrentie van de verbluffende impressionisten was te groot. Hoe zijn oeuvre later toch heropgewaardeerd raakte, en zo zijn creator overleefde, boeit me. Daarin schuilt het krachtige van het kunstenaarschap: ook wanneer je er zelf al lang niet meer bent, blijft je werk verder leven. Hoe dat aan toekomstige generaties een bepaald wereldbeeld en verhaal openbaart, maakt het boeiend.”
Op Art Rotterdam presenteert Louise Delanghe een soloshow bij Pizza Gallery. “Ik leerde Robert Monchen kennen toen hij nog De Ruimte in Gent leidde. In december stond hij voor het eerst op Art Antwerp, nu voor de tweede keer op Art Rotterdam. Het is fijn om samen te groeien, en te zien hoe de galerij een steeds groter publiek weet te bereiken.
Net als bij Bouguereau kijken mijn staande vrouwenfiguren de toeschouwer recht aan. Elk schilderij portretteert één vrouw, samen vormen ze wel een soort leger. Alsof ze deel uitmaken van een processie. Zoals wel vaker laat ik me voor hun kledij inspireren door folkloristische tradities, of voorzie ik ze van een verzonnen kostuum. Daaraan voeg ik regelmatig cut-outs van bijvoorbeeld mijn eigen profiel of sjablonen toe. Via dat organische knip- en plakwerk creëer ik mijn eigen verhaal en beeld”, vertelt ze. Niet alleen de collages, maar ook haar gedurfde, intuïtieve kleurgebruik en het spelen met texturen zijn wellicht restanten van haar studie. “Kleur doet het beeld ontstaan.
Samen met mijn vriend kochten we recent een lot sterk gepigmenteerde Oud Hollands- verf. Dat is een openbaring. Tegelijk hou ik ervan om die olieverf te combineren met huishoudverven zoals lak. De manier waarop die verschillende soorten verf met elkaar interageren, maakt het spannend. Ook de contrasten tussen de matte olieverf en blinkende lak maken het boeiend. Zo vertaal ik het rijke scala aan grafische mogelijkheden van een publicatie naar het doek, en zijn de doeken in het echt
boeiender dan louter op foto”, vertelt Delanghe. “Ik schilder op doek, maar ook op karton of gevonden hout. Zo maakte ik een sculpturaal werk met hout uit het bos, of kocht ik eiken panelen van een schooltje uit India. Doordat ik de neiging heb om mijn beelden uit te vergroten, moet ik regelmatig extra kaders aan mijn doeken nieten. Die atypische vormen zijn intussen een handelsmerk.”
Liefde voor lagen
Dat Louise Delanghe schilder zou worden, stond niet in de sterren geschreven. Ze studeerde Grafisch Ontwerp aan KASK Gent, maar kwam op het einde van die studies tot de vaststelling dat ze er eigenlijk niet verder in wilde. Haar vriend – en kunstenaar – Matthieu Ronsse suggereerde om het penseel ter hand te nemen. “Op mijn eigen tempo heb ik leren schilderen. Werk van technisch perfecte kunstenaars als Bouguereau bestuderen hielp me daarbij”, stelt Delanghe. “Als figuur inspireert ook Vincent van Gogh me. Zijn lef om te vertrekken voor zijn passie, en ondanks alle tegenslagen vol te houden, is bewonderenswaardig. Bovendien bracht ik een deel van mijn jeugd door in Nuenen, en werkten we in Zuid-Frankrijk toevallig in Saint-Rémy. Die plekken ademen zijn bijzonder progressieve schilderkunst. Met haar gevoelige, kleurrijke werk oefende ook Tamara de Lempicka een grote invloed op me uit.”
Na omzwervingen in Gent, Berlijn en Zuid-Frankrijk woont en werkt het kunstenaarskoppel samen op een boogscheut van het Oostendse Mu.Zee. “We kunnen goed met elkaar over ons werk praten, maar als we allebei van thuis uit werken, is dat soms minder voor de hand liggend. Gelukkig hebben we allebei veel nood aan afwisseling, en verkassen we regelmatig van atelier. Terwijl ik in Saint-Rémy voor het eerst en plein air werkte, schilder ik nu terug tussen vier muren. Doordat de sterke mistral je schilderij in een vingerknip kan bepalen, en er zo ook gras en zand op het doek belandt, ben je verplicht om snel te werken. Dat accepteren werkte bevrijdend. Nu spendeer ik opnieuw een stuk meer tijd aan een werk. Dat is niet altijd een zegen. Als ik mijn interesse verlies, overschilder ik soms een volledig doek”, vertelt Delanghe. “Slechts zelden zit een tafereel meteen juist. Al koester ik als kunstenaar ook een passie
voor materialiteit en meerlagigheid. Dat toeschouwers elke geste of beslissingsmoment kunnen voelen, vind ik waardevol. Tegelijk zorgen die lagen ervoor dat het onmogelijk is om een werk opnieuw te maken. Bij mijn reeks rond Olympia van Edouard Manet was het mijn ambitie om mezelf te herhalen, maar hoewel ik de contouren wel uit mijn hoofd kon schilderen, is dat me nooit gelukt. Via herhaling als een soort mantra probeerde ik de fenomenaliteit van het meesterwerk te doorgronden”, vertelt Delanghe.
In maart stelt Louise Delanghe voor het eerst tentoon in een institutionele context. Koen Leemans van Keteleer Gallery brengt vijf kunstenaars van de nieuwe generatie samen. “Ik toon er een reeks levensgrote portretten. Door ze vrijstaand in de ruimte te plaatsen is hun aanblik nog confronterender. Toen mijn moeder me vroeg om een portret van een collega te schilderen, en ze dat vervolgens niet voldoende flatterend vond om af te geven, begon ik na te denken over de manier waarop we geportretteerd willen worden. Na de ‘Friends of my mother’ verzamelde ik enkele ‘Random dudes’ met een boeiende mimiek of in een banaal, en daardoor humoristisch, kader. Hoewel mijn vrouwenfiguren eerder gereserveerd zijn, gaat het er op deze uitvergrote portretten een stuk luchtiger aan toe. Specifiek voor deze reeks fascineert het me hoe Chloe Wise haar hoofden uitvergroot. Dat ik telkens per reeks naar iets kan toewerken, en het vervolgens ook terug kan loslaten, is fijn”, vertelt Delanghe.
“Ook bij de verkoop is dat het geval. Elk werk hangt hier een periode aan de muur. Daarna is het makkelijker om het te laten gaan, en ben ik blij als het goed terechtkomt. Dat het blijft doorleven, vind ik fascinerend. Als verzamelaar is het fijn om in de tijd te
duiken, en om je fantasie op hol te laten slaan bij een bepaald tafereel of object. Die tijdloosheid maakt kunst bijzonder.”
(article from COLLECT magazine – Elien Haentjens)
ENG
Boulevard Angel
On the brink of sleep and the bed, I was yawning yesterday, watching a documentary about diamonds. A synthetic diamond isn't a real one, a seasoned trader proclaimed. Quite obvious. The trade trembles at the mere thought.
If all that searching and toiling is no longer needed,...
Damn, and now there's an ice cream line here next to the pizza gallery... twenty kids hesitating over which scoop they'll choose. The same goes for a painting.
Behind my back, the final pieces of Louise's second show are being hung on the wall.
BOULEVARD ANGEL is a compact series of paintings, all originating in the south of France during the early spring of this year. Most of the works are painted on boards that come from a dismantled children's school in India.
When Louise searched for supports, it was immediately clear that waste wood is now big business. So she had to buy those boards, and they came from India, so the story goes.
After acquiring a tripod, she walked with her dog through the landscape of Van Gogh... some small leaf touches were already discernible. The olive trees were still bare and drab black, like spiders.
Paintings, therefore, born in nature with all the contingencies that decide their fate, much like Robespierre's guillotine did with aristocrats. Like a fin de siècle tourist, she got lost in the motifs of the South of France, which had been visited by illustrious predecessors more than once... some motifs looked like empty-drunk cocktails with cigarette butts in them...
Even a bullfight in Arles has become so complex nowadays; but the Roman canal is still doing excellently. Tinderwood, however, was available in abundance again. Their prehistoric forms only needed some staples to stand up like shamanistic sculptures.
Later, with a view of the sea, she painted a pot of flowers she looked up on Google Images. The boulevard angel she ran into at the Roman dump, Marseille. A strange Big Lebowski cowboy, who had already told everything, and winked again at the end. A real diamond, for what it's worth...
(Text by Matthieu Ronsse)
Boulevard Angel
On the brink of sleep and the bed, I was yawning yesterday, watching a documentary about diamonds. A synthetic diamond isn't a real one, a seasoned trader proclaimed. Quite obvious. The trade trembles at the mere thought.
If all that searching and toiling is no longer needed,...
Damn, and now there's an ice cream line here next to the pizza gallery... twenty kids hesitating over which scoop they'll choose. The same goes for a painting.
Behind my back, the final pieces of Louise's second show are being hung on the wall.
BOULEVARD ANGEL is a compact series of paintings, all originating in the south of France during the early spring of this year. Most of the works are painted on boards that come from a dismantled children's school in India.
When Louise searched for supports, it was immediately clear that waste wood is now big business. So she had to buy those boards, and they came from India, so the story goes.
After acquiring a tripod, she walked with her dog through the landscape of Van Gogh... some small leaf touches were already discernible. The olive trees were still bare and drab black, like spiders.
Paintings, therefore, born in nature with all the contingencies that decide their fate, much like Robespierre's guillotine did with aristocrats. Like a fin de siècle tourist, she got lost in the motifs of the South of France, which had been visited by illustrious predecessors more than once... some motifs looked like empty-drunk cocktails with cigarette butts in them...
Even a bullfight in Arles has become so complex nowadays; but the Roman canal is still doing excellently. Tinderwood, however, was available in abundance again. Their prehistoric forms only needed some staples to stand up like shamanistic sculptures.
Later, with a view of the sea, she painted a pot of flowers she looked up on Google Images. The boulevard angel she ran into at the Roman dump, Marseille. A strange Big Lebowski cowboy, who had already told everything, and winked again at the end. A real diamond, for what it's worth...
(Text by Matthieu Ronsse)
NL
Boulevard Angel
Op de rand van de slaap en het bed lag ik gisteren te gapen naar een docu over diamanten. Een synthetische diamant is geen echte orakelde een doorwinterde handelaar. Nogal wiedes. De handel trilt op haar grondvesten bij de gedachte alleen al.
Als al dat zoeken en zwoegen niet meer hoeft,...
Damn en nu staat hier een ijskreem file voor de pizza... twintig kinderen die twijfelen over welke bol ze zullen kiezen. Hetzelfde geldt voor een schilderij.
Ginds achter mijn rug worden de laatste exemplaren van Louises tweede show bij pizza aan de muur bevestigd.
BOULEVARD ANGEL is een compacte reeks schilderijen die allemaal in het zuiden van Frankrijk zijn ontstaan tijdens de vroege lente van dit jaar. De meeste werken zijn geschilderd op planken die afkomstig zijn uit een afgebroken kinderschool in Indië.
Toen Louise zocht naar dragers was het meteen duidelijk dat afvalhout nu big business is. Ze heeft die planken dus moeten kopen, en ze kwamen uit India, zo zou het zijn.
Na het aanschaffen van een driepikkel liep ze met haar hond door het landschap van Van Gogh... enkele kleine toetsjes loof waren al te ontwaren. De olijfbomen waren nog kale vaalzwarte spinnen.
Schilderijen dus, in de natuur ontstaan en met alle toevalligheden van dien, die beslissen over hun lot zoals Robespierre’s guillotine over aristocraten. Als een fin de siècle toerist verdwaalde ze in de zuid franse motieven, die vaker dan meermaals reeds waren bezocht door illustere voorgangers... sommige motieven lagen er dan ook bij als leeg geslurpte cocktails met peuken erin...
Een stierengevecht in Arles is tegenwoordig ook al zo complex geworden; maar het Romeinse kanaal doet het nog steeds uitstekend. Sprokkelhout was dan wel weer in volle getale beschikbaar. Hun prehistorische vormen hadden enkel wat nietjes nodig om overeind te kruipen als sjamanistische sculpturen.
Later, met zicht op zee, schilderde ze een pot bloemen die ze via google images opzocht. De boulevard angel liep ze tegen het lijf in het Romeinse stort, Marseille. Een vreemde Big Lebowski cowboy, die alles reeds had verteld, en op het einde nog eens knipoogde. Een échte diamant, for what it’s worth...
(Tekst door Matthieu Ronsse)
Boulevard Angel
Op de rand van de slaap en het bed lag ik gisteren te gapen naar een docu over diamanten. Een synthetische diamant is geen echte orakelde een doorwinterde handelaar. Nogal wiedes. De handel trilt op haar grondvesten bij de gedachte alleen al.
Als al dat zoeken en zwoegen niet meer hoeft,...
Damn en nu staat hier een ijskreem file voor de pizza... twintig kinderen die twijfelen over welke bol ze zullen kiezen. Hetzelfde geldt voor een schilderij.
Ginds achter mijn rug worden de laatste exemplaren van Louises tweede show bij pizza aan de muur bevestigd.
BOULEVARD ANGEL is een compacte reeks schilderijen die allemaal in het zuiden van Frankrijk zijn ontstaan tijdens de vroege lente van dit jaar. De meeste werken zijn geschilderd op planken die afkomstig zijn uit een afgebroken kinderschool in Indië.
Toen Louise zocht naar dragers was het meteen duidelijk dat afvalhout nu big business is. Ze heeft die planken dus moeten kopen, en ze kwamen uit India, zo zou het zijn.
Na het aanschaffen van een driepikkel liep ze met haar hond door het landschap van Van Gogh... enkele kleine toetsjes loof waren al te ontwaren. De olijfbomen waren nog kale vaalzwarte spinnen.
Schilderijen dus, in de natuur ontstaan en met alle toevalligheden van dien, die beslissen over hun lot zoals Robespierre’s guillotine over aristocraten. Als een fin de siècle toerist verdwaalde ze in de zuid franse motieven, die vaker dan meermaals reeds waren bezocht door illustere voorgangers... sommige motieven lagen er dan ook bij als leeg geslurpte cocktails met peuken erin...
Een stierengevecht in Arles is tegenwoordig ook al zo complex geworden; maar het Romeinse kanaal doet het nog steeds uitstekend. Sprokkelhout was dan wel weer in volle getale beschikbaar. Hun prehistorische vormen hadden enkel wat nietjes nodig om overeind te kruipen als sjamanistische sculpturen.
Later, met zicht op zee, schilderde ze een pot bloemen die ze via google images opzocht. De boulevard angel liep ze tegen het lijf in het Romeinse stort, Marseille. Een vreemde Big Lebowski cowboy, die alles reeds had verteld, en op het einde nog eens knipoogde. Een échte diamant, for what it’s worth...
(Tekst door Matthieu Ronsse)
Louise Delanghe - “Velux Check-Mates”
