JAZZ’ is het toonbeeld van een essentiële vorm. Met slechts een aantal zwarte balken op een wit vlak schildert Bert Huyghe het archetype van een piano. Nul en één als oervorm op een doek. In verschillende formaten, niet realistisch en toch herkenbaar, zijn het de zwarte toetsen die het vlak tot piano maken zonder het te reduceren tot een afbeelding. Door de herhaling van het concept en de kleur (of de afwezigheid ervan) wordt de verf opnieuw materie. De velden van wit en zwart nemen allerlei vormen aan, in de hoogte, de breedte en zelfs in de diepte. Net zoals in zijn reeksen van cijfers en truitjes onderzoekt Bert Huyghe in ‘JAZZ’ de mogelijkheden die beperkingen hem bieden. In het bijzonder in die drie reeksen steekt hij ook de draak met de commercie, want er is niet hét truitje of dé piano. De veelvuldigheid matigt het belang van het onderwerp en daagt ons als kijker uit om voorbij de afbeelding te kijken. De verf is wat elk werk uniek maakt. Door terug te gaan naar het pure minimum, wordt plots weer veel mogelijk. Jazz dus.
Ilse Roosens, Oostende, 2024.
Bert Huyghe - “Toxic Sensitivity”
